Tot maandag!

Daar zit je dan. Op de grond met allemaal hoopjes kleren naast je, geen idee wat je hier moet laten (want laten we eerlijk zijn, dit is misschien wel het dubbele van 30 kilo), en mee terug neemt naar Nederland. Want ja jongens, ook voor mij is het bijna tijd om weer terug te keren naar Nederland.

Vandaag is mijn voorlaatste werkdag bij A&K. Ondanks dat ik een erg leuke tijd gehad heb ben ik stiekem ook wel blij dat het 5 maanden werken over is. Nee, tentamens zijn absoluut niet leuk en af en toe heb ik ook echt een hekel aan school, maar nu ik 5 maanden aan een stuk gewerkt heb kan ik die 2 jaar die ik nog achter de schoolbanken moet spenderen wel waarderen. Morgen is mijn afscheidslunch met mijn collega’s, daarna ga ik nog een avondje uit en op zaterdag een dansje doen op het Holi Colour Festival in Melbourne. Zondag om 22.25 Aussie-tijd vlieg ik via Dubai terug naar Schiphol.

Als jullie al wat meer verslagen van mij gelezen hebben weten jullie vast en zeker dat ik erg graag nog wat langer hier had willen blijven. Australie is echt een geweldig land en ik moet toch zeggen dat ik een stukje van mijn hart aan dit land verloren ben (oaaaaah, sentimenteel nik). Ik voel me ‘blessed’ dat ik hier een half jaartje heb mogen wonen, zoveel lieve en leuke mensen heb mogen ontmoeten en zoveel mooie dingen heb mogen zien. Maar ondanks dat ik dit schrijf met een flinke brok in mijn keel, ben ik heel blij om mijn familie en vrienden straks weer te zien.

Het enige wat ik nog aan iedereen wil meegeven die dit leest is dat als je iets wilt, zelfs als heel veel mensen eraan twijfelen of je het wel kunt, je dit toch altijd gewoon moet doen. Toen ik zei dat ik voor mijn stage naar Australie wilde werd ik toch door sommige mensen raar aangekeken. Dingen als: je bent pas 19, kun je dat wel? Heb je niet liever iets in Nederland? werden vaak naar mij of mijn familie geroepen. Ik wist dat ik het kon, al voordat ik ging, maar ik werd door heel veel mensen onderschat. Maar hee, ik kan nu later tegen mijn kinderen zeggen dat mama op haar 19e een half jaar in Australie gewoont heeft, en hoe.

Ik wil iedereen die mij geholpen heeft om hier te komen ontzettend bedanken. Op de eerste plaats natuurlijk mijn ouders, zonder hun was ik hier nooit gekomen. Ook al mijn vrienden en familie die al die maanden steeds lieve berichtjes achterlieten. En natuurlijk al de lieve mensen die ik hier heb ontmoet. (voor de Nederlanders dan, de rest bedank ik later haha)

Nog een laatste mega poen uit Australie.
En tot maandag.